เมื่อเร็วๆ นี้ กลุ่มวิจัยของศาสตราจารย์ Song Chuankui จากห้องปฏิบัติการหลักของรัฐด้านชีววิทยาชาและการใช้ทรัพยากรของ Anhui Agricultural University และกลุ่มวิจัยของนักวิจัย Sun Xiaoling จากสถาบันวิจัยชาของ Chinese Academy of Agricultural Sciences ได้ร่วมกันตีพิมพ์หัวข้อ “พืช , เซลล์และสิ่งแวดล้อม (ปัจจัยผลกระทบ 7.228)” สารระเหยที่เกิดจากสัตว์กินพืชมีอิทธิพลต่อความชอบของผีเสื้อกลางคืนโดยการเพิ่มβ-การปล่อยโอซิเมนของต้นชาข้างเคียง” การศึกษาพบว่าสารระเหยที่เกิดจากการให้อาหารตัวอ่อนของชาลูเปอร์สามารถกระตุ้นการปล่อยของβ-โอซิมีนจากต้นชาข้างเคียง จึงช่วยเพิ่มต้นชาข้างเคียงความสามารถของต้นชาที่ดีต่อสุขภาพในการขับไล่ผู้ใหญ่ของวงชาการวิจัยนี้จะช่วยให้เข้าใจหน้าที่ทางนิเวศน์ของพืชที่ระเหยได้ และขยายความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับกลไกการสื่อสารสัญญาณที่ระเหยเป็นสื่อกลางระหว่างพืช

ในการวิวัฒนาการร่วมกันในระยะยาว พืชได้สร้างกลยุทธ์การป้องกันศัตรูพืชที่หลากหลายเมื่อถูกแมลงกินพืชเป็นอาหาร พืชจะปล่อยสารประกอบระเหยหลายชนิด ซึ่งไม่เพียงแต่มีบทบาทในการป้องกันทั้งทางตรงและทางอ้อมเท่านั้น แต่ยังมีส่วนร่วมในการสื่อสารโดยตรงระหว่างพืชและพืชเป็นสัญญาณทางเคมี กระตุ้นการตอบสนองการป้องกันของพืชใกล้เคียงแม้ว่าจะมีรายงานจำนวนมากเกี่ยวกับปฏิสัมพันธ์ระหว่างสารระเหยและศัตรูพืช แต่บทบาทของสารระเหยในการสื่อสารสัญญาณระหว่างพืชและกลไกที่กระตุ้นความต้านทานยังไม่ชัดเจน

ในการศึกษานี้ ทีมวิจัยพบว่าเมื่อต้นชาถูกเลี้ยงด้วยตัวอ่อนของใบชา พวกมันจะปล่อยสารระเหยหลายชนิดสารเหล่านี้สามารถปรับปรุงความสามารถในการขับไล่ของพืชที่อยู่ใกล้เคียงกับตัวเต็มวัยของชาได้ (โดยเฉพาะตัวเมียหลังการผสมพันธุ์)จากการวิเคราะห์เชิงคุณภาพและเชิงปริมาณเพิ่มเติมของสารระเหยที่ปล่อยออกมาจากต้นชาที่ดีต่อสุขภาพในบริเวณใกล้เคียง รวมกับการวิเคราะห์พฤติกรรมของตัวปล่อยชาตัวเต็มวัย พบว่าβ-ocilerene มีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้ผลการทดลองพบว่าต้นชาปล่อย (ซิส)-3-เฮกเซนอล, ลินาลูล,α-farnesene และ terpene homologue DMNT สามารถกระตุ้นการปลดปล่อยของβ-โอซิมีนจากพืชใกล้เคียงทีมวิจัยยังคงทำการทดลองยับยั้งวิถีที่สำคัญ ร่วมกับการทดลองสัมผัสสารระเหยจำเพาะ และพบว่าสารระเหยที่ปล่อยออกมาจากตัวอ่อนสามารถกระตุ้นการปล่อยสารระเหยได้β-โอซิมีนจากต้นชาที่ดีต่อสุขภาพใกล้เคียงผ่านทางเส้นทางการส่งสัญญาณ Ca2+ และ JAการศึกษาเผยให้เห็นกลไกใหม่ของการสื่อสารสัญญาณแบบระเหยระหว่างพืช ซึ่งมีค่าอ้างอิงที่สำคัญสำหรับการพัฒนาการควบคุมศัตรูพืชด้วยชาเขียวและกลยุทธ์การควบคุมศัตรูพืชแบบใหม่