ปัจจุบัน แผงขายน้ำริมถนนมอบ 'คัปป้า' ฟรีให้กับนักเดินทาง แต่ความสัมพันธ์ของประเทศกับชานั้นย้อนกลับไปนับพันปี
ไปตามทางหลวงหมายเลข 1 ระยะทาง 9,000 ไมล์ของออสเตรเลีย ซึ่งเป็นเส้นทางลาดยางที่เชื่อมต่อเมืองใหญ่ๆ ของประเทศทั้งหมด และเป็นทางหลวงแผ่นดินที่ยาวที่สุดในโลก มีจุดแวะพักเพียงเล็กน้อยในช่วงวันหยุดยาวหรือสัปดาห์ช่วงปิดเทอม รถยนต์จะถอยออกจากฝูงชนเพื่อค้นหาเครื่องดื่มร้อน ตามป้ายจราจรที่มีถ้วยและจานรอง
“ชาสักแก้วเป็นส่วนสำคัญของการเดินทางท่องเที่ยวในออสเตรเลีย” Allan McCormac ผู้อำนวยการระดับประเทศของ Driver Reviver กล่าว“มันเป็นเสมอมา และมันจะเป็นตลอดไป”
ถ้วยจำนวนมากเหล่านั้นถูกเสิร์ฟให้กับนักขับรถท่องเที่ยวในช่วงวันหยุด โดยถูกลากจากรัฐหนึ่งไปยังอีกรัฐหนึ่งโดยมีเด็กๆ กระสับกระส่ายอยู่ที่เบาะหลังเป้าหมายหลักของ Driver Reviver คือการทำให้นักท่องเที่ยวสามารถ "หยุด ฟื้นคืนชีพ และเอาชีวิตรอด" และขับรถต่อไปอย่างตื่นตัวและสดชื่นประโยชน์เพิ่มเติมคือความรู้สึกของชุมชน
“เราไม่ได้ให้ฝาปิดเราไม่สนับสนุนให้ผู้คนดื่มเครื่องดื่มร้อนในรถขณะขับรถ” McCormac กล่าว“เราให้ผู้คนแวะดื่มชาขณะอยู่ที่ไซต์งาน … และเรียนรู้เพิ่มเติมอีกเล็กน้อยเกี่ยวกับพื้นที่ที่พวกเขาอยู่”
ชาฝังแน่นอยู่ในวัฒนธรรมของออสเตรเลีย จากทิงเจอร์และยาชูกำลังของชุมชนชนพื้นเมืองออสเตรเลียมาเป็นเวลานับหมื่นปีการปันส่วนชาในช่วงสงครามที่มอบให้กับกองทหารออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2;สู่กระแสชาเอเชียที่หลั่งไหลเข้ามาและยอมรับอย่างมีความสุข เช่น ชานมไข่มุกมันสำปะหลังเข้มข้นและชาเขียวสไตล์ญี่ปุ่น ซึ่งปัจจุบันปลูกในรัฐวิกตอเรียและยังปรากฏอยู่ในเพลง "Waltzing Matilda" ซึ่งเป็นเพลงที่เขียนในปี 1895 โดยกวีพุ่มไม้ชาวออสเตรเลีย Banjo Paterson เกี่ยวกับนักเดินทางเร่ร่อน ซึ่งบางคนถือว่าเป็นเพลงชาติอย่างไม่เป็นทางการของออสเตรเลีย
ในที่สุดฉันก็ถึงบ้านที่ออสเตรเลียแล้วยังมีอีกหลายพันคนที่ถูกขัดขวางโดยกฎการเดินทางที่มีโรคระบาด
“ตั้งแต่เริ่มต้นในปี พ.ศ. 2331 ชาช่วยกระตุ้นการขยายตัวของอาณานิคมออสเตรเลีย รวมถึงเศรษฐกิจในชนบทและในเมืองใหญ่ โดยเริ่มแรกเป็นทางเลือกชาพื้นเมืองแทนชานำเข้า ต่อมาเป็นชาจีนและอินเดียในเวลาต่อมา” Jacqui Newling นักประวัติศาสตร์ด้านการทำอาหารและ Sydney Living กล่าว ภัณฑารักษ์พิพิธภัณฑ์“ชาคือประสบการณ์ของชุมชนในออสเตรเลียสำหรับหลาย ๆ คนในตอนนี้การวางกับดักวัสดุไว้ข้างๆ มันสามารถเข้าถึงได้ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งในทุกคลาส…สิ่งเดียวที่ต้องการคือน้ำเดือด”
ชาเป็นอาหารหลักในห้องครัวของครัวเรือนชนชั้นแรงงานพอๆ กับที่อยู่ในห้องน้ำชาที่หรูหราของเมืองต่างๆ เช่น Vaucluse House Tearooms ในซิดนีย์ "ที่ซึ่งผู้หญิงสามารถพบปะสังสรรค์ในสังคมในช่วงปลายทศวรรษ 1800 เมื่อผับและร้านกาแฟ มักเป็นพื้นที่ที่มีผู้ชายครอบงำ” นิวลิ่งกล่าว
การเดินทางไปดื่มชาในสถานที่เหล่านี้ถือเป็นกิจกรรมหนึ่งแผงขายน้ำชาและ "ห้องเครื่องดื่ม" มีอยู่ตามสถานีรถไฟเช่นเดียวกับในสถานที่ท่องเที่ยว เช่น สวนสัตว์ Taronga บนท่าเรือซิดนีย์ ซึ่งมีน้ำร้อนทันทีที่เติมกระติกน้ำร้อนสำหรับการปิกนิกของครอบครัวชาเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมการท่องเที่ยวของออสเตรเลีย “อย่างแน่นอน” Newling กล่าว และเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ทางสังคมที่มีร่วมกัน
แม้ว่าสภาพอากาศของออสเตรเลียทำให้เหมาะสำหรับการปลูกชา แต่ปัญหาด้านลอจิสติกส์และโครงสร้างกลับสร้างปัญหาให้กับการเติบโตของภาคส่วนนี้ David Lyons ผู้อำนวยการผู้ก่อตั้ง Australian Tea Cultural Society (AUSTCS) กล่าว
เขาอยากเห็นอุตสาหกรรมที่เต็มไปด้วย Camellia sinensis ที่ปลูกในออสเตรเลีย ซึ่งเป็นพืชที่ปลูกใบเพื่อใช้เป็นชา และการสร้างระบบคุณภาพแบบสองชั้นที่ช่วยให้พืชผลสามารถตอบสนองความต้องการทุกระดับ
ปัจจุบันมีพื้นที่เพาะปลูกไม่กี่แห่ง โดยพื้นที่ปลูกชาที่ใหญ่ที่สุดตั้งอยู่ทางตอนเหนือสุดของรัฐควีนส์แลนด์และทางตะวันออกเฉียงเหนือของรัฐวิกตอเรียในอดีตมีสวนเนราดาขนาด 790 เอเคอร์ตามตำนานเล่าว่า พี่น้องคัทเทนทั้งสี่ซึ่งเป็นผู้ตั้งถิ่นฐานผิวขาวกลุ่มแรกในพื้นที่ที่ชาวจิรูเป็นผู้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งเป็นผู้ดูแลดินแดนตามประเพณีดั้งเดิม ได้ก่อตั้งสวนชา กาแฟ และผลไม้ในอ่าวบิงกิลในช่วงทศวรรษที่ 1880จากนั้นก็ถูกพายุโซนร้อนพัดกระหน่ำจนไม่เหลืออะไรเลยในช่วงทศวรรษปี 1950 Allan Maruff นักพฤกษศาสตร์และแพทย์ ลงพื้นที่และพบต้นชาที่สูญหายไปเขานำเศษอาหารกลับบ้านที่ Innisfail ในรัฐควีนส์แลนด์ และเขาได้เริ่มต้นสิ่งที่จะกลายเป็นไร่ชา Nerada
ทุกวันนี้ ห้องชงชาของ Nerada เปิดให้ผู้มาเยือนได้ต้อนรับแขกจากทั่วโลกมายังสถานที่ซึ่งดำเนินการชาจำนวน 3.3 ล้านปอนด์ต่อปีการท่องเที่ยวภายในประเทศก็เป็นประโยชน์สำหรับร้านชาในภูมิภาคเช่นกันในเมืองชนบทอย่าง Berry บนชายฝั่งทางใต้ของรัฐนิวเซาท์เวลส์ ร้าน Berry Tea Shop ซึ่งอยู่ด้านหลังถนนสายหลักและตั้งอยู่ท่ามกลางแถบพ่อค้าและร้านขายของแต่งบ้าน มีการเข้าชมเพิ่มขึ้นสามเท่า ส่งผลให้ร้านมีพนักงานเพิ่มขึ้นจาก 5 คน ถึงวันที่ 15 ทางร้านจำหน่ายชาที่แตกต่างกัน 48 ชนิด และยังเสิร์ฟทั้งที่โต๊ะนั่งและในกาน้ำชาที่ตกแต่งอย่างสวยงาม พร้อมด้วยเค้กและสโคนโฮมเมด
“วันธรรมดาของเราตอนนี้ก็เหมือนกับวันหยุดสุดสัปดาห์มากขึ้นเรามีผู้มาเยี่ยมชมชายฝั่งทางใต้มากขึ้น ซึ่งหมายความว่ามีคนเดินไปรอบๆ ร้านมากขึ้น” Paulina Collier เจ้าของกล่าว“เราเคยมีคนพูดว่า 'ฉันเคยขับรถจากซิดนีย์มาทั้งวันด้วยซ้ำฉันแค่อยากจะมาดื่มชาและสโคน'”
ร้าน Berry Tea มุ่งเน้นไปที่การมอบ "ประสบการณ์ชาในชนบท" พร้อมด้วยชาใบหลวมและหม้อที่ออกแบบตามวัฒนธรรมชาของอังกฤษการให้ความรู้แก่ผู้คนเกี่ยวกับความสุขของการดื่มชาเป็นหนึ่งในเป้าหมายของ Collierเป็นเพลงหนึ่งสำหรับ Grace Freitas เช่นกันเธอก่อตั้งบริษัทชาของเธอชื่อ Tea Nomad โดยมีการเดินทางเป็นจุดสนใจหลักเธออาศัยอยู่ในสิงคโปร์ โดยมีไอเดียสำหรับบล็อกเกี่ยวกับชาและความหลงใหลในการเดินทาง เมื่อเธอตัดสินใจทดลองผสมชาของเธอเอง
Freitas ซึ่งดำเนินธุรกิจเล็กๆ ของเธอจากซิดนีย์ ต้องการชาของเธอ ได้แก่ โพรวองซ์ เซี่ยงไฮ้ และซิดนีย์ เพื่อนำเสนอประสบการณ์ของเมืองต่างๆ ที่พวกเขาตั้งชื่อตาม ผ่านกลิ่น รสชาติ และความรู้สึกFreitas มองเห็นการประชดในแนวทางทั่วไปในระดับชาติเกี่ยวกับเครื่องดื่มร้อนในร้านกาแฟ นั่นคือ การใช้ถุงชาบ่อยๆ และมีความตระหนักรู้เกี่ยวกับกาแฟมากขึ้น
“และเราทุกคนก็ยอมรับมันเช่นกันมันเป็นเรื่องน่าขัน” Freitas กล่าว“ฉันจะบอกว่าเราเป็นคนง่ายๆและฉันรู้สึกเหมือนว่า 'โอ้ นั่นเป็นถ้วย [ชาบรรจุถุง] ที่ยอดเยี่ยมในกาน้ำชา'คนก็แค่ยอมรับมันเราจะไม่บ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้มันเกือบจะเหมือนกับว่า ใช่ มันเป็นคัปป้า คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันเลย”
มันเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดใจที่หุ้นลียงส์สำหรับประเทศที่สร้างขึ้นจากการบริโภคชา และด้วยความที่ชาวออสเตรเลียจำนวนมากให้ความสำคัญกับวิธีการดื่มชาที่บ้าน ความรู้สึกของชาติที่ยั่งยืนในร้านกาแฟ Lyons กล่าวว่าการใส่ชาไว้ด้านหลังตู้ที่เป็นสุภาษิต
“ผู้คนพยายามอย่างยิ่งที่จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับกาแฟและการชงกาแฟดีๆ แต่เมื่อพูดถึงเรื่องชา พวกเขาจะเลือกใช้ถุงชาทั่วไปที่มีจำหน่ายทั่วไป” เขากล่าว“ดังนั้นเมื่อฉันพบร้านกาแฟ [ที่มีชาใบหลวม] ฉันมักจะทำเรื่องใหญ่อยู่เสมอฉันมักจะขอบคุณพวกเขาเสมอที่ให้ความช่วยเหลือเพิ่มเติมเล็กน้อย”
ในปี 1950 Lyons กล่าวว่า "ออสเตรเลียเป็นหนึ่งในผู้บริโภคชาอันดับต้นๆ"มีหลายครั้งที่มีการปันส่วนชาเพื่อให้ทันกับความต้องการหม้อใบหลวมในสถานประกอบการเป็นเรื่องธรรมดา
“ถุงชาซึ่งเริ่มจำหน่ายในประเทศออสเตรเลียในช่วงทศวรรษปี 1970 แม้จะดูถูกเหยียดหยามอย่างมากจากการนำพิธีกรรมออกจากการชงชา แต่ก็ได้เพิ่มความสามารถในการพกพาและความสะดวกในการชงคัปป้าที่บ้าน ที่ทำงาน และขณะเดินทาง "นิวลิ่งนักประวัติศาสตร์กล่าว
Collier ซึ่งเป็นเจ้าของร้านกาแฟร่วมใน Woolloomooloo ก่อนที่จะย้ายไปที่ Berry เพื่อเปิดร้านน้ำชาของเธอในปี 2010 รู้ดีว่าอีกด้านหนึ่งเป็นอย่างไรการหยุดเตรียมชาใบหลวมถือเป็นเรื่องท้าทาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกาแฟเป็นเกมหลักเธอบอกว่ามันถือเป็น "ความคิดในภายหลัง"“ตอนนี้ผู้คนจะไม่ยอมทนกับการซื้อถุงชาหากพวกเขาจ่ายเงิน 4 ดอลลาร์หรืออะไรก็ตาม”
ทีมงานจาก AUSTCS กำลังทำงานเกี่ยวกับแอปที่จะช่วยให้นักเดินทางระบุตำแหน่งสถานที่ที่ให้บริการ "ชาที่เหมาะสม" ได้ทั่วประเทศอุดมคติ Lyons กล่าวว่าคือการเปลี่ยนการรับรู้ของชาและตอบสนองความต้องการของผู้บริโภคที่เพิ่มขึ้น
Freitas และ Lyons รวมถึงคนอื่นๆ เดินทางด้วยชา น้ำร้อน และแก้วน้ำของพวกเขาเอง แล้วไปร้านกาแฟและร้านน้ำชาในท้องถิ่นเพื่อสนับสนุนอุตสาหกรรมที่ถดถอยและไหลไปตามนิสัยของชาวออสเตรเลียขณะนี้ Freitas กำลังสร้างสรรค์คอลเลกชันชาที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการเดินทางภายในประเทศและภูมิประเทศที่ขรุขระ โดยใช้ชาและพฤกษศาสตร์ที่ปลูกในออสเตรเลีย
“หวังว่าผู้คนจะสามารถนำสิ่งนี้ไปยกระดับประสบการณ์การดื่มชาขณะเดินทางได้เช่นกัน” เธอกล่าวการผสมผสานอย่างหนึ่งดังกล่าวเรียกว่าอาหารเช้าแบบออสเตรเลีย ซึ่งเน้นไปที่ช่วงเวลาแห่งการตื่นนอนเพื่อพบกับวันแห่งการเดินทางข้างหน้าคุณ ไม่ว่าจะมีถนนสายยาวหรือไม่ก็ตาม
“การได้อยู่ในชนบทห่างไกลเช่นกัน ดื่มคัปป้าแคมป์ไฟหรือคัปป้าตอนเช้าเมื่อคุณเดินทางไปทั่วออสเตรเลีย และเพลิดเพลินกับความงามของธรรมชาติ” Freitas กล่าว"มันสนุกมาก;ฉันตั้งทฤษฎีว่าถ้าคุณถามคนส่วนใหญ่เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาดื่มในภาพนั้น พวกเขากำลังดื่มชาพวกเขาไม่ได้นั่งอยู่นอกคาราวานดื่มลาเต้”
เวลาโพสต์: Sep-24-2021