Günümüzde yol kenarındaki stantlar gezginlere ücretsiz bir 'cuppa' sunuyor ancak ülkenin çayla ilişkisi binlerce yıl öncesine dayanıyor
Avustralya'nın, ülkenin tüm büyük şehirlerini birbirine bağlayan ve dünyanın en uzun ulusal otoyolu olan asfalt şeridi olan 9.000 kilometrelik Otoyolu 1 boyunca çok sayıda dinlenme durağı var.Uzun hafta sonları veya okulların tatil olduğu haftalarda, arabalar sıcak bir içecek bulmak için kalabalıktan uzaklaşacak ve üzerinde bir fincan ve tabak bulunan bir yol tabelasını takip edecekler.
Driver Reviver'ın ulusal direktörü Allan McCormac, "Bir fincan çay Avustralya yolculuğunun çok önemli bir parçası" diyor."Her zaman öyleydi ve her zaman öyle olacak."
Bu bardakların çoğu, arka koltukta huzursuz çocuklar varken eyaletten eyalete giden gezici tatil sürücülerine ikram edildi.Driver Reviver'ın ana hedefi, yolcuların "durabilmesini, canlanmasını, hayatta kalabilmesini" ve sürüşe uyanık ve tazelenmiş olarak devam edebilmesini sağlamaktır.Ek fayda topluluk duygusudur.
“Kapak vermiyoruz.İnsanları araç kullanırken arabada sıcak içecek içmeye teşvik etmiyoruz” diyor McCormac."İnsanların sahadayken durup bir fincan çayın tadını çıkarmasını ve bulundukları bölge hakkında biraz daha fazla bilgi edinmelerini sağlıyoruz."
Çay, on binlerce yıldır First Nations Avustralya topluluklarının tentürleri ve toniklerinden Avustralya kültürüne kökleşmiştir;Birinci ve İkinci Dünya Savaşları sırasında Avustralya ve Yeni Zelanda birliklerine sağlanan savaş zamanı çay tayınlarına;Tapyoka ağırlıklı köpüklü çay ve şu anda Victoria'da yetiştirilen Japon tarzı yeşil çaylar gibi Asya çay trendlerinin akınına ve mutlu bir şekilde benimsenmesine.Hatta Avustralyalı orman şairi Banjo Paterson'un 1895'te gezgin bir gezgin hakkında yazdığı ve bazıları tarafından Avustralya'nın resmi olmayan milli marşı olarak kabul edilen “Waltzing Matilda” adlı şarkıda da mevcut.
Sonunda Avustralya'ya evime ulaşabildim.Binlerce kişi ise pandemik seyahat kuralları nedeniyle engellenmeye devam ediyor.
Sydney Living ve mutfak tarihçisi Jacqui Newling şöyle diyor: "Çay, 1788'deki başlangıcından itibaren sömürge Avustralya'nın ve onun kırsal ve metropol ekonomisinin genişlemesine yardımcı oldu; ilk başta ithal çaya, ardından Çin ve daha sonra Hindistan çayına yerli alternatifler." Müze Müdürü.“Çay, Avustralya'da birçok insan için kesinlikle bir topluluk deneyimiydi.Maddi süsleri bir kenara bırakırsak, tüm sınıflarda şu ya da bu şekilde erişilebilirdi....İhtiyaç duyulan tek şey kaynar suydu.”
Çay, Sidney'deki Vaucluse House Çay Odaları gibi şehirlerdeki zarif çay salonlarında olduğu kadar işçi sınıfı evlerinin mutfaklarında da temel bir üründü; "barlar ve kahvehanelerin olduğu 1800'lerin sonlarında kadınların sosyal olarak buluşabileceği yerlerdi." Newling, genellikle erkeklerin egemen olduğu alanlar olduğunu söylüyor.
Bu yerlerde çay içmek için seyahat etmek bir olaydı.Çay tezgahları ve "meyve odaları", Sidney Limanı'ndaki Taronga Hayvanat Bahçesi gibi aile pikniklerinin termoslarını anında sıcak suyla dolduran turistik yerlerde olduğu kadar tren istasyonlarında da mevcuttu.Newling, çayın "kesinlikle" Avustralya'nın seyahat kültürünün bir parçası olduğunu ve ortak sosyal deneyimin bir parçası olduğunu söylüyor.
Ancak Avustralya Çay Kültürü Derneği'nin (AUSTCS) kurucu müdürü David Lyons, Avustralya'nın ikliminin çay yetiştirmek için uygun olmasına rağmen lojistik ve yapısal sorunların sektörün büyümesine engel olduğunu söylüyor.
Endüstrinin, yaprakları çay için yetiştirilen bitki olan Avustralya'da yetiştirilen Camellia sinensis ile doldurulmasını ve mahsulün tüm talep seviyelerini karşılamasını sağlayan iki kademeli bir kalite sisteminin yaratılmasını görmek istiyor.
Şu anda en büyük çay yetiştirme bölgelerinin Queensland'in kuzeyinde ve Victoria'nın kuzeydoğusunda yer aldığı bir avuç plantasyon bulunmaktadır.İlkinde 790 dönümlük Nerada plantasyonu var.Geleneğe göre, dört Cutten kardeş (toprakların geleneksel koruyucuları olan yalnızca Djiru halkının işgal ettiği bir bölgedeki ilk beyaz yerleşimciler) 1880'lerde Bingil Körfezi'nde bir çay, kahve ve meyve tarlası kurdu.Daha sonra hiçbir şey kalmayana kadar tropikal fırtınalar tarafından dövüldü.1950 lerde, Botanikçi ve doktor Allan Maruff bölgeyi ziyaret etti ve kayıp çay bitkilerini buldu.Kırpıntıları Queensland'deki Innisfail'e götürdü ve daha sonra Nerada çay tarlaları haline gelecek olan şeyi başlattı.
Bugünlerde Nerada'nın çay odaları ziyaretçilere açık ve yılda 3,3 milyon pound çay işleyen tesise dünyanın dört bir yanından gelen misafirleri ağırlıyor.İç turizm bölgesel çay dükkanları için de bir nimet olmuştur.Yeni Güney Galler'in güney kıyısındaki taşra kasabası Berry'de, ana caddenin arkasında, tüccarlar ve ev eşyası mağazalarının arasında yer alan Berry Çay Mağazası'nda ziyaretler üç kat arttı ve mağazanın personeli 5'ten 5'e çıktı. 48 farklı çayın satıldığı mağazada, oturma masalarında ve dekoratif çaydanlıklarda, ev yapımı kek ve çörekler eşliğinde servis yapılıyor.
“Hafta içi günlerimiz artık daha çok hafta sonlarına benziyor.Güney kıyısına çok daha fazla ziyaretçimiz var, bu da mağazada dolaşan çok daha fazla insan olduğu anlamına geliyor" diyor sahibi Paulina Collier.“'Günlük Sidney'den bile arabayla geldim' diyen insanlarımız oldu.Sadece gelip çay ve çörekler içmek istiyorum.'”
Berry Tea Shop, gevşek yapraklı çay ve İngiliz çay kültürüne uygun tencerelerle tamamlanan bir "ülke çayı deneyimi" sağlamaya odaklanmıştır.İnsanları çayın keyfi konusunda eğitmek Collier'in hedeflerinden biridir.Grace Freitas için de bir tane.Çay şirketi Tea Nomad'ı seyahat odaklı olarak kurdu.Çay odaklı bir blog fikri ve seyahat tutkusuyla Singapur'da yaşıyordu ve kendi çaylarını harmanlamayı denemeye karar verdi.
Küçük işletmesini Sidney'in dışında yürüten Freitas, çaylarının (Provence, Şangay ve Sidney) koku, tat ve his yoluyla adını aldıkları şehirlerin deneyimlerini temsil etmesini istiyor.Freitas, kafelerde sıcak içeceklere yönelik genel ulusal yaklaşımda ironi görüyor: poşet çayların sıklıkla kullanılması ve kahve konusunda daha fazla farkındalığa sahip olunması.
“Ve hepimiz de bunu kabul ediyoruz.Bu ironik” diyor Freitas.“Biz rahat bir milletiz diyebilirim.Ve sanki 'Ah, çaydanlıkta harika bir fincan [poşet çay] var' gibi bir şey olmadığını hissediyorum.İnsanlar bunu hemen kabul ediyorlar.Bundan şikayet etmeyeceğiz.Neredeyse sanki evet, bu bir cuppa, bu konuda yaygara koparmazsınız.
Lyons'un da paylaştığı bir hayal kırıklığı bu.Lyons, çay tüketimi üzerine kurulu bir ülke için ve pek çok Avustralyalının evde çay alma şekli konusunda bu kadar titiz olduğu bir ülke için, Lyons, kafelerdeki kalıcı ulusal duyarlılığın çayı meşhur dolabın arka tarafına koyduğunu söylüyor.
"İnsanlar kahve ve güzel bir kahve yapmak hakkında her şeyi bilmek için büyük çaba harcıyorlar, ancak iş çaya gelince, sıradan hazır çay poşetlerini tercih ediyorlar" diyor.“Dolayısıyla, [açık yapraklı çayı olan] bir kafe bulduğumda, bunu her zaman büyük bir olay haline getiriyorum.Biraz ekstraya gittikleri için onlara her zaman teşekkür ederim.
Lyons, 1950'lerde "Avustralya çayın en büyük tüketicilerinden biriydi" diyor.Talebi karşılamak için çayın karneye bağlandığı zamanlar vardı.İşyerlerinde gevşek yapraklı çay demlikleri sıradandı.
"1970'lerde Avustralya'da kendine gelen çay poşeti, her ne kadar çay yapma ritüelini ortadan kaldırdığı için çokça eleştirilirse de, evde, işyerinde ve seyahat ederken bir cuppa yapmanın taşınabilirliğini ve kolaylığını artırdı. ”diyor tarihçi Newling.
2010 yılında çay dükkânını açmak için Berry'ye taşınmadan önce Woolloomooloo'da bir kafenin ortak sahibi olan Collier, diğer taraftan bunun nasıl bir şey olduğunu biliyor;Bir demlik gevşek yapraklı çay hazırlamak için durmak, özellikle kahve ana oyun olduğunda, zorlu bir işti.Bunun "sonradan düşünülmüş bir düşünce" olduğunu söylüyor."Artık insanlar, karşılığında 4 dolar falan ödüyorlarsa sadece bir poşet çay almaya tahammül edemiyorlar."
AUSTCS'den bir ekip, gezginlerin ülke genelinde "uygun çay" hizmeti veren mekanların coğrafi konumunu belirlemelerine olanak sağlayacak bir uygulama üzerinde çalışıyor.Lyons'a göre ideal olan çay algısını değiştirmek ve artan tüketici talebini karşılamak.
Freitas ve Lyons - diğerlerinin yanı sıra - kendi çayları, sıcak suları ve kupalarıyla seyahat ediyor ve Avustralya'nın alışkanlıklarına göre zamanla gelişen ve gelişen endüstriyi desteklemek için yerel kafelere ve çay dükkanlarına gidiyorlar.Şu anda Freitas, Avustralya'da yetiştirilen çay ve botanikleri kullanarak yurt içi seyahatlerden ve engebeli arazilerden ilham alan bir çay koleksiyonu üzerinde çalışıyor.
"Umarım insanlar bunu seyahat ederken çay deneyimlerini de geliştirmek için kullanabilirler" diyor.Böyle bir karışıma Avustralya Kahvaltısı adı verilir; bu kahvaltı, uzun yollar olsun ya da olmasın, önünüzde geçireceğiniz bir seyahat gününe uyanma anına odaklanır.
Freitas, "Ayrıca taşrada olmak, Avustralya'yı dolaşırken kamp ateşi kahvesi ya da sabah kahvesi içmek, doğal güzelliğin tadını çıkarmak" diyor."Komik;Çoğu insana bu resimde ne içtiklerini sorarsanız çay içtiklerini varsayabilirim.Bir karavanın önünde oturup latte içmiyorlar.”
Gönderim zamanı: 24 Eylül 2021